Marijke woont op Middin-locatie Zevenkamp. Ze krijgt daar begeleiding en intensieve zorg, maar voelt zich in haar eigen huis toch vrij en zelfstandig. ‘Gelukkig heb ik mijn eigen Senseootje.’
Het eerste dat Marijke ’s ochtends doet wanneer ze uit bed geholpen en gewassen is? Koffie drinken. ‘Ik kan niet zonder koffie, dan word ik chagrijnig,’ zegt ze met een knipoog. ‘Maar ik drink niet de hele dag koffie, hoor. Anders kan ik ’s nachts niet slapen.’
Wonen met begeleiding
Marijke drinkt koffie door een metalen rietje. Het vasthouden van het kopje is voor haar lastig. Ze heeft een verstandelijke en een lichamelijke beperking. ‘Mijn moeder vertelde dat ik te vroeg geboren ben en dat ik bij de geboorte te weinig zuurstof heb gekregen,’ vertelt Marijke. ‘Dat was in Suriname, waar de dokters vijftig jaar geleden nog niet zoveel konden als in Nederland.’ Marijke zit in een rolstoel en heeft spasmes in haar handen. Daarom worden haar handen regelmatig gemasseerd door een begeleider. Zo blijven ze soepel en kan Marijke blijven computeren. Ze speelt graag spelletjes. Mahjong, bijvoorbeeld.
Rood pannetje
Soms typt Marijke ook mails op de computer. Vooral naar haar persoonlijk begeleider Lisette. ‘Ik mail vooral als me iets dwars zit. Als ik Lisette heb gemaild, voel ik me opgelucht. Lisette reageert altijd snel. Later bespreken we dan wat er is gebeurd.’ Wanneer Marijke zo’n mail stuurt, is haar pannetje meestal oranje, of zelfs rood. ‘Ik kook over als ik te veel prikkels krijg,’ weet ze. ‘Dan ga ik meestal naar mijn kamer om alleen te zijn en tot rust te komen. Het is fijn dat dat kan.’
Op stap met vrijwilliger Liz
Marijke houdt van structuur. Elke woensdag heeft ze kookles met haar ‘damesclub’, in de woning van een van de andere vrouwen die op Zevenkamp woont. Ook houdt ze van vaste gezichten. De begeleiders op locatie Zevenkamp helpen haar vooral bij dagelijkse handelingen. Met een actieve lift, want dat houdt Marijke fit en lenig. Net als de fysio die Marijke wekelijks bezoekt. Uitstapjes maakt ze met vrijwilliger Liz. ‘Die ken ik al zeven jaar,’ zegt Marijke, die niet zelfstandig op stap kan gaan. ‘Liz gaat met me mee als ik bloed ga prikken. Maar we doen ook leuke dingen. We zijn weleens naar de Euromast geweest en met de Spido gaan varen. Ook drinken we weleens iets op een terras. Wat ik dan neem? Koffie natuurlijk!’
