Piepend komt een Albert Heijn-vrachtauto in zijn achteruit het plein van locatie Orion op. Stanley zit in het zonnetje op een picknicktafel en houdt in de gaten waar de wagen parkeert. ‘Ik doe dat vaak, wijs vrachtauto’s de weg.
Vaak weet ik voor wie de dozen zijn en zeg ik ‘kom maar achter mij aan’. Dan loop ik mee naar de werkplaats. Alleen sjouwen lukt me niet, dat vraag ik aan iemand anders.’
Kaarsen maken
Stanley gaat bewust naar buiten als hij dat nodig heeft. Even op het plein, alleen in alle rust. ‘Ik maak graag kaarsen. Maar, bij ons in de kaarsenmakerij is het soms een beetje druk. Als iedereen door elkaar praat, heb ik daar last van. Ik ga dan weleens op slot en wil dan niet meer praten. Dat vind ik vervelend. Ik ben dan graag op het plein en kijk naar de auto’s die langsrijden. Soms komt Bill, mijn begeleider ook even bij mij zitten. Dat is fijn. Ik vraag elke dag aan Bill: wie zijn er vandaag en wat is er veranderd? Dan weet ik dat. Picto’s helpen mij ook. Ik blijf niet de hele dag op slot. Na een tijdje ga ik weer verder. Het gaat al iets beter. Op mijn beker staat: ik doe mijn best, meer kan ik niet doen.’
Brieven schrijven
Een rustig plekje vindt Stanley ook in zijn appartement. Achter zijn computer, waar hij brieven schrijft aan de mensen om hem heen. Met losse woorden zoals ‘nieuwe bewoner’ of ‘muziek’ geeft hij uiting aan hoe zij zich voelt of wat hij heeft meegemaakt. ‘Ik ben graag alleen. Gelijk als ik uit mijn werk kom, zet ik om 16.00 uur de computer aan en ga ik tot ’s avonds schrijven voor de brieven. Ik ga niet vaak mee naar uitjes. Ze vragen me wel, maar ik blijf liever thuis. Mijn moeder komt gelukkig vaak op bezoek en neemt lekkere dingen voor me mee. Maar wel boodschappen die bij blauw passen, want ik ben gek op blauw.’
